Kamil Kucharzewski
Syreny i marynarze, 2025
dwukanałowa instalacja wideo, 2025
„Syreny i marynarze” to dwukanałowa instalacja wideo badająca wpływ algorytmicznych systemów na to, jak współcześnie konstruowane są obrazy ciała, pożądania i popędowości. Punktem wyjścia jest zjawisko cyfrowej produkcji kobiecości
w przestrzeni mediów społecznościowych – szczególnie profili generowanych przez AI, stworzonych pod kątem męskiego spojrzenia.
Pierwszy kanał to wizualna sekwencja wygenerowanych przez sztuczną inteligencję kobiecych sylwetek, pływających przy brzegu morza. Ich obecność jest nierealna, lecz znajoma – stworzone
z algorytmicznych wzorców, stają się cyfrowymi fantazmatami zoptymalizowanymi do wywoływania pragnienia. Syreny występują parami – ich podwójność tworzy napięcie i symboliczny trójkąt między nimi a patrzącym. Mimo że widz dostrzega mechanizm iluzji, jego działanie pozostaje skuteczne – pożądanie nie poddaje się wiedzy.
Drugi kanał przedstawia performans, w którym mężczyzna (artysta) próbuje polizać własny łokieć – gest niemożliwy, absurdalny, a zarazem autoerotyczny. To próba przekroczenia granic własnego ciała i instynktu, ucieczki z systemu obrazów, które jednocześnie uwodzą i alienują.

“Mermaids and Sailors”
Dual-channel video installation, 2025
“Mermaids and Sailors” is a dual-channel video installation exploring the impact of algorithmic systems on the contemporary construction of images of the body, desire, and instinct. The starting point is the phenomenon of the digital production of femininity in social media spaces—particularly AI-generated profiles tailored to the male gaze.
The first channel presents a visual sequence of AI-generated female silhouettes swimming near the shore of the sea. Their presence is unreal yet familiar—crafted from algorithmic patterns, they become digital phantasms optimized to evoke desire. The sirens appear in pairs, their duality creating tension and a symbolic triangle between them and the viewer. Although the spectator recognizes the mechanism of the illusion, its effect remains potent—desire resists knowledge.
The second channel features a performance in which a man (the artist) attempts to lick his own elbow—an impossible, absurd, and simultaneously autoerotic gesture. It is an attempt to transcend the limits of one’s own body and instinct, an escape from the system of images that both seduce and alienate.