Dawid Konopka Projekt realizowany we współpracy z Kołem Naukowym Robotyków KNR: Grzegorz Niziołek | Paweł Kosowski | Marcin Kurkowicz | Tymek Piwoński | Bartek Skoniecki oraz Maciejem Powalą

Puls, 2025
Interaktywna instalacja przestrzenna, pręty zbrojeniowe, elementy konstrukcyjne, stal, beton, lampa sufitowa, lampa uliczna, łańcuch stalowy, kamera, Raspberry Pi, światło modulowane w czasie rzeczywistym w odpowiedzi na mimikę twarzy
Czasami stare lampy uliczne, z powodu zużycia, lekko migocą. Jest to moment, kiedy przedmiot zaczyna tracić swoją funkcję, a jego znaczenie ulega przesunięciu.
Materiały użyte w instalacji to przedmioty o podobnej historii – stara lampa uliczna, drobne elementy z różnych materiałów oraz stalowe konstrukcje pochodzące ze spalonego kompleksu handlowego. Jeden z obiektów – lampa połączona z siecią neuronową – reaguje na obecność widza, przekształcając jego ekspresję twarzy w zmiany natężenia i rytmu światła. W innym świetle migotanie przebiega według zaprogramowanego rytmu, ale już bez interakcji, a w kolejnych całość opiera się już wyłącznie na zakomponowaniu przetrzennym elementów.
Stopniowo zmniejszając reaktywność grup obiektowych, pojawia się pytanie: czy tylko to, co reaguje, możemy uznać za zdolne do relacji? Czy możliwa jest identyfikacja również z tym, co pozostaje niezmienne – a jeśli tak, to do jakiego stopnia?

Project carried out in cooperation with the KNR Robotics Research Group: Grzegorz Niziołek | Paweł Kosowski | Marcin Kurkowicz | Tymek Piwoński | Bartek Skoniecki and Maciej Powala
Puls, 2025
Interactive installation, rebar, structural elements, steel, concrete, ceiling lamp, street lamp, steel chain, camera, Raspberry Pi, neural network algorithm; light modulated in real time in response to facial expressions
Sometimes old street lamps flicker slightly due to wear. It is a moment when the object begins to lose its function, and its meaning shifts. I explore these moments with the observer, trying to reclaim the depth of experience in contact with the object.
The materials used in the installation are objects with a similar history – an old street lamp, small elements made of various materials, and steel structures salvaged from a burned-down commercial complex. One of the objects – a lamp connected to a neural network – responds to the viewer’s presence, translating facial expressions into changes in the intensity and rhythm of light.
As the reactivity of the object groups gradually decreases, a question arises: Can only that which responds be considered capable of forming a relation? Is it also possible to identify with what remains silent, unchanged, and if so, to what extent? By juxtaposing contrasts — degraded objects and elements reacting to human presence — I aim to explore the relationship between the contemporary and the discarded.